door Sabine Van Huffel

Als gelovige herken ik mezelf het sterkst in de Evangelietekst over de wijnstok en de ranken (Johannes 15, 1-8): een treffend symbool van Gods onmetelijke Liefde en van de essentie van het leven, namelijk liefde geven en liefde ontvangen. Want leven is liefhebben … ook over de dood heen. Doorheen de verwerking van de dood van ons zoontje Adriaan ervoer ikzelf dat dit de opdracht in ieder leven is.

Vruchten voortbrengen voor anderen

 God, de wijnbouwer, bemint ons zozeer dat Hij mens werd in Jezus (de wijnstok) waarmee ik als rank verbonden ben. Zo nestelt zijn Liefde zich in elk van ons. Zoals de rank niet kan leven zonder de wijnstok, zo kan ik niet echt leven als ik Gods Liefde (de levenssappen) niet voel in mij. Pas als ik me laat volstromen met zijn Liefde, besef ik dat Hij door mij handelt, mij als rank gebruikt om vruchten voort te brengen voor anderen. Heel mijn bestaan wil ik doorleven in deze verbondenheid met Hem … om zo te groeien tot het diepste gevoel dat ik niet leef voor mezelf maar een geschenk ben voor velen. Ik beleef dan ook mijn levensvervulling en grootste vreugde in het mezelf wegschenken uit liefde aan anderen: als echtgenote en moeder, als academicus en als gelovige. Mijn ambities om – met vallen en opstaan – in die zin te leven, naar Jezus’ voorbeeld, zijn mijn antwoord op Gods Liefde; uit dankbaarheid omdat Hij mij het leven geeft. Hoe dieper dit geloof in mij doordringt, hoe meer het geloof mij uitdaagt. Dit geloof is niet weggelegd voor intellectuelen, bepaalde rangen of standen, rassen of talen. Nee, geloof overdenk je niet, geloof “doe” je en kun je delen met elke mens die zich door God aangesproken voelt, die God laat leven in zijn hart. Geweldig is dat!

Concentrische cirkels van verbondenheid

 In eenzaamheid gedragen door de stilte, tijdens mijn jaarlijkse bezinningsweek (de persoonlijk begeleide Geestelijke Oefeningen van Ignatius van Loyola in de Oude Abdij van Drongen), ontdek ik het beste wie ik in essentie ben en waartoe ik gezonden ben: een stukje mens geworden liefde … Voor mij is dit dienen in gratuite liefde. Het bidden met deze tekst hielp me gaandeweg te onderscheiden wat me levensenergie schenkt en in welke richting ik mijn leven wil oriënteren.

Zo werd ik getroffen door de concentrische cirkels van verbondenheid waarin ik opgenomen ben: als eerste die van mijn huwelijksrelatie, ingebed in grotere cirkels zoals die van ons gezin, onze familie, onze vriendengroep, de kapelgemeenschap op Filosofenfontein, zelfs mijn universitaire werkomgeving. Al heeft elke cirkel zijn eigen verbondenheid, ze delen eenzelfde kern. Het zijn allemaal cirkels waarin ik de essentie van het leven voel en deel, namelijk liefde geven en liefde ontvangen. Deze boodschap van het Evangelieverhaal, dringt hier in stilte dieper tot mij door en wil ik bewust beleven in mijn dagdagelijkse realiteit.

Transformatie naar een eigen identiteit

In onze familie is wijn(kennis) een traditie van vele generaties. Het verbindt ons, mensen, in elke cirkel en kleurt het liefde geven en ontvangen, zelfs in droevige omstandigheden. Zo werd op de begrafenis van mijn vader voor familie en vrienden zijn beste huiswijn geserveerd om nog beter die verbondenheid uit te drukken en hem op die manier aanwezig te weten. Zo wordt dit evangelieverhaal ook deel van mijn eigen identiteit.

Heel concreet beleef ik dit, als programmadirecteur van de master biomedische technologie aan de KU Leuven, door in te gaan op zoveel vragen om hulp door studenten. Elk antwoord, al lijkt het banaal, kan voor hem/haar een wereld van verschil maken en zijn/haar toekomst bepalen en blijvend vrucht dragen.

Onze zending bestaat erin deze liefde uit te dragen naar onze evenmens, elke dag, bij elke ontmoeting. We ontdekken in onze evenmens diezelfde bron van liefde en een een vonk, een verbinding ontstaat van binnenkant tot binnenkant. We voelen liefde stromen, goddelijke liefde … in al haar facetten. Ik geloof dat elke daad van liefde, de “kleine goedheid” zoals Roger Burggraeve dit formuleert, kan uitgroeien tot iets unieks en bijdragen tot de uitbouw van het Koninkrijk Gods.

Netwerk van liefde en verbondenheid

 Dit brengt me tot slot bij het beeld van de wijnstok dat dit wereldwijde netwerk van liefde en verbondenheid tussen God en mens, tussen mensen onderling, … ook over de dood heen, symboliseert. Ik omschreef het als volgt in mijn dagboek tijdens mijn bezinning op 15 juli 2005:

Dit netwerk van liefde is de zichtbare realiteit van de verrezen Jezus die nu reeds onder mensen leeft: we leven nu reeds in het Rijk Gods. Dit netwerk heeft eeuwigheidswaarde, wordt een netwerk van steeds fijner beminnen, een uitzuiveren van ranken. Dit netwerk gaat niet verloren maar blijft voortleven ook na de dood waar we mogen overgaan in dat bredere netwerk van Liefde van God voor alle mensen, waar onze liefde voor God volkomen mag zijn. Dit netwerk van liefde is voortdurend in beweging in eindeloze variaties van dag tot dag, steeds vernieuwend, dynamisch, nooit uitdovend maar blijvend gevoed vanuit de Heer, vanuit de Zoon als wijnstok die met ons, wijnranken, steeds verbonden blijft en ons voedt. Dit netwerk is mijn kracht, mijn voedingsbodem om te blijven functioneren, om mijn zending integraal uit te voeren, namelijk dienen in gratuite liefde, dienen in Jezus’ spoor, steeds meer en beter beminnen.
Ik neem mijn favoriete tekst over de wijnrank van Johannes 15 en tracht hiermee te bidden. Die evangelietekst balt mijn Godsbeeld in één beeld van de wijnstok en de wijnrank: zo krachtig, zo mooi!

Sabine Van Huffel is emerita professor biomedische informatieverwerking aan de KU Leuven. Ze schreef verschillende boeken en artikelen met een spiritueel karakter, waaronder Adriaan … tien jaar later (Carmelitana, Gent, 2004).

Deze tekst is een gewijzigde versie van: Sabine Van Huffel, De wijnstok en de ranken.In “De bijbel is van iedereen: Het dagelijks leven geïnspireerd” (Hans Geybels en Peter de Vries, red.), Amsterdam University Press, Kalmthout, 2018, pp.44-47. ISBN: 9789462989214.