Afgelopen zomer was Rob Polet een van de begeleiders van onze zomerretraites. Hij vraagt zich af waarom al die mensen toch komen.

Waarom laten mensen in de zomervakantie huis, gezin, werk, kortom hun vertrouwde omgeving achter om voor vijf of acht dagen af te reizen naar de Oude Abdij in Drongen? Die vraag kwam in me op toen ik vooraf hoorde dat er meer dan honderd aanmeldingen waren voor de zomerretraites Geestelijke Oefeningen. Zij kwamen uit Nederland en Vlaanderen, waren protestant, katholiek of hadden geen enkele kerkelijke achtergrond. Voor sommigen een jaarlijks terugkerende periode, voor anderen een nieuwe stap op hun geloofsweg. 

Een verlangen naar de binnenkant

Het ruime gebouw, de comfortabele kamers, goede maaltijden en het prachtige park bij de abdij helpen mee om ruimte te vinden voor contact met je innerlijk. Daar waren de retraitanten ook voor gekomen. In de drukte van het dagelijks leven, zo vertelden sommigen me, merkten ze een verlangen naar meer ruimte voor wat er van binnen leeft. Voor de meesten had dit met geloof te maken: zij verlangden naar een diepere aandacht voor de aanwezigheid van God in hun leven. 

Ervaringen van geloof, twijfel, angsten en verlangens

Een team van begeleiders was aanwezig om iedereen bij te staan op hun persoonlijke pad. In de dagelijkse gesprekken met retraitanten die ik begeleidde, was ik verwonderd om de openheid waarmee ze spraken over hun innerlijk leven, en wat een rijkdom daarin school. Ervaringen van geloof, twijfel, angsten en verlangens die al langer sluimerden, kregen ruimte en mochten geuit worden in een sfeer van rust, aandacht, zorg en gebed. 

Hoe zo’n retraite iets persoonlijks wordt

Dagelijks kreeg iedere deelnemer van de begeleider enkele Bijbelteksten mee die aansloten bij wat er op dat moment in haar of hem leefde aan vragen en verlangens. Mediteren en bidden met deze teksten werd individueel gedaan in een van de kappellen of in de tuin van de abdij. Zo ontstond een persoonlijk pad van verdieping. Hun gebed werd mede gedragen door de stilte en door de dagelijkse, meditatieve vieringen in de Ruusbroeckapel van de abdij.

Ik zal niet de enige begeleider zijn die dankbaarheid en verwondering ervaart

Als begeleider mocht ik zien dat gaandeweg vertrouwen groeide, nieuwe gelovige perspectieven werden geopend, hoe de adem van de Geest leven kan wekken als je er ruimte en aandacht voor opbrengt. Daarin werd me een antwoord gegeven op de vraag waarom mensen toch zo’n retraite ondernemen. Een retraitant schreef me enkele weken na haar retraite: 

‘Ik heb veel geleerd in die paar dagen. Over mezelf vooral. Over hoe je met Bijbelteksten kunt omgaan. Over hoe contact met God vanzelfsprekend een aantal keer per dag kan plaatsvinden. Over veel meer dan ik in woorden kan vatten.’

Ik zal niet de enige begeleider zijn die dankbaarheid en verwondering ervaart als ik terugblik op de zomerretraites in de Oude Abdij.