Mediteren op een festival, met in je oren harde dansmuziek, kan dat eigenlijk wel?

Volheid vult de tipi tent als de stilte voor enkele onverwachte minuten op bezoek komt. Het is de tweede dag van het Graceland festival en vijftig mensen zijn vroeg opgestaan om de ignatiaanse Bijbelmeditatie mee te maken. Op het eerste oog is het wat ongelukkig dat dit ochtendgebed gelijktijdig met de Morning rave is geprogrammeerd. Een DJ helpt mensen met opzwepende muziek ontwaken. Ze dansen er lustig op los. Enkele meters verderop proberen wij in een evangelietekst te kruipen.

Maar de dansers hebben deze tweede festivalochtend geen haast en zo genieten wij even van de stilte. Een zeldzaam ogenblik van complete rust, tot onvermijdelijke vibraties die in stukken slaat.

Serene gezichten en een traan

Kun je zo wel bidden, vraagt een journalist van het Nederlands Dagblad na de meditatie aan mij. Ik hield mijn hart er ook een beetje voor vast. Tijdens de eerste meditatie van het festival had de muziek ook non-stop geklonken. Terwijl ik de ochtendmeditatie begeleidde en mensen liet meelopen met Petrus en Andreas, Jezus achterna, naar de plek waar hij logeerde, had ik af en toe mijn ogen geopend om te zien hoe de mensen reageerden op de muziek. Ik zag serene gezichten en hier en daar een traan die over een wang gleed.

Tijdens de tweede meditatie kon ik de deelnemers vooraf waarschuwen voor de muziek. Het helpt als je weet wat er komt, maar in de schijnbare tegenstelling school ook een les. Ignatius leerde ons God te vinden in alle dingen. Vaak zouden we graag bidden op onze voorwaarden: het lukt pas als ik daar en daar kan zitten, met die muziek erbij of juist in stilte, op dat uur van de dag, etc. Wat kan de genade dan nog doen?

Niet voor niets op het Graceland festival

Na de ‘stilte’ nodigde ik iedereen uit iets van hun gebedservaring te delen. Natuurlijk waren sommigen door de indringende muziek weggedreven. Maar voor anderen had ze nauwelijks bestaan en voor weer anderen sloten flarden tekst uit de muziek naadloos aan bij hun gebedservaring.

We gingen hoe dan ook even uit onze comfort-zone, wat precies is waar zo’n festival op hoopt. Om in de diepe stilte van ons hart te ontdekten dat wij ook in die out-of-comfort-zone geenszins alleen zijn. Waar anders kan zoiets gebeuren als op het Graceland festival?